O chlebie...

Zakupiłam książkę Elizy Mórawskiej z White Plate. O chlebie.


Tak, zamierzam piec. Na razie czytam, przygotowuję się, dokonuję niezbędnych zakupów. W tej naszej mieścinie nie wszystko można dostać od ręki, co się na chodzę i na biegam i słów nastrzępię, to moje.
Ale warto. 

Już od dawna śnił mi się po nocach. Taki swojski. Taki domowy. Taki jak u babci Antoniny. Nawet smak czułam przez sen. A po obudzeniu zapach jeszcze w powietrzu się unosił.

Przeglądam zdjęcia magiczne, dotykam, wczytuję się, słuchając jednocześnie siebie. I już wiem, że na pierwszy raz zrobię chleb pszenno-kukurydziany. A potem z ziemniakami. A dalej to już po kolei albo zależnie od chęci i smaku, i nastroju. I bułeczki też piec będę. Z pomocą Starszej, która już doczekać się nie może. Buchty z wiśniami. To jako pierwsze. Słodkie. Pulchne. Do zjedzenia. Do rozsmakowania się...

Rodzina jest najważniejsza. To o nią należy dbać, to o nią należy walczyć i o nią należy się troszczyć. Wszystko inne wydaje się błahe i nieważne. Bo to ludzie są najważniejsi. Drugi człowiek. I jacy my będziemy dla nich, takimi nas zapamiętają, takimi żyć będziemy wiecznie w ich pamięci. A gdyby tak każdy z nas pomyślał, że kiedyś umrze, może jutro, może za lat 10, to może i każdy odrobinę milszy byłby dla innych, nie kłócił się z byle powodu, nerwów nie szargał, bo i po co? 

I ten chleb to przecież fundament rodziny. Od zawsze. I oby na zawsze. Oby nikt głodu poczuć nie musiał był. A my to tak teraz nieuważnie, żremy byle gumowate jadło chlebem się zwące. A mnie się marzy taki prawdziwy, wypiekany, ciepły i chrupiący, na własnych składnikach robiony, na tym zakwasie magicznym, taki nie byle pod pachę i do domu, i nie taki, że dwa dni i pleśń i do kosza....

Taki babciny mi się marzy.
I zamierzam to marzenie spełnić.

Miłego weekendu Wam życzę.