Żaden dzień się nie powtórzy.

i znów trudno się rozstać. te dni, kiedy on w domu jest, mijają tak szybko. Dopiero Go witałam, jutro będę na pożegnanie całować. powinnam być wprawiona już, po latach tylu, w te pożegnania, i mniej odczuwać albo co...a tu za każdym odjazdem jakbyśmy pierwszy raz się rozstawali...neverending story.

skreślam tego totka na wiele losowań z góry, ale jakoś tak nas te trafy szerokim łukiem omijają :) i nawet ta wygrana mnie tak nie interesuje, jak fakt, że już wtedy nie musiałby nigdzie wyjeżdżać. jednak prawdą jest, że ciężką pracą to można sobie dobrobyt zapewnić...a nie jakimiś tam grami...

więc jutro już same będziemy, ale jeszcze trwa dziś, więc spędzamy czas wspólnie, cieszymy się sobą, choć mój to za żadne skarby by się do tego nie przyznał, że dobrze mu tak tutaj z nami...bo on to czynami najczęściej pokazuje..
i tak narzeka zaraz po przyjeździe, że skąd tyle butów, że po co nam i ciągle nowe (pamięć ma krótką jeśli o te rzeczy się rozchodzi). i że ło jezu i o boże, na co on tak tyra, na te buty cholerne...a dziś kolejne zamówienie kazał złożyć. na buty właśnie. dla Róży kolejną parę New Balance, bo wczorajsze przysłali za duże. I Rita też dostała. i takie to jest jego marudzenie...

Róża dziś po lesie szalała. w sumie to te szyszki takie fascynujące się stały, a i pilne wypatrywanie, czy aby gdzieś ten jej wilk ukochany się nie czai. Szukała i szukała go wzrok wyostrzając, i niestety, rozczarowanie...za to znalazła wóz strażacki (bo to festyn szkolny się odbywał w lesie), jak zasiadła za kierownicą, to już wiadomo było, że tylko ona i tylko jej...za nic nie chciała wysiąść. a kolejka rosła, wydłużała się, powrotu komuny prawie doczekaliśmy..a Ona jak budda, niewzruszona,  z pyszczkiem roześmianym, a niczym superglue do kierownicy przyklejona. Siła dzieci czasem mnie zastanawia...taka pierwotność w czystej postaci...

Lubię takie dni, gdzie nic nie muszę. Gdzie tylko tymi najbliższymi mogę się cieszyć. Dni, w których budujemy babki z piasku, zbieramy szyszki z leśnej ścieżki, strzepujemy mrówki z nóg, bo zaś nas oblazły, ale tak, aby żadnej krzywdy nie zrobić...dni, kiedy lejący się z nieba żar pyszne, lodowate piwo gasi. z sokiem koniecznie. Dni, kiedy obiad jest w restauracji, kolacja na telefon, a pudełko ciast zakupione na festynie podjadamy wspólnie oglądając "Uwierz w ducha" naprzemiennie z kabaretem jakimś. Dni, kiedy za pięć druga twoje dziecko Ci przypomina, że mama ciasto na festyn zrobiłaś? a ty w panice rzucasz sztućce na stół w tej restauracji, i krzycząc donośnie cholera, szukasz jakiegoś sklepu, aby kupić, a tu 30 stopni powyżej zera i wszystko się wokół topi, łącznie z twoją logiką i obietnicą, że przecież miałaś te przekleństwa ukrócić, a tu jak zwykle i po staremu się okazuje...dni, kiedy słońce świeci najmocniej, a wieczorna burza z wiatrami tęgimi i obłędnymi grzmotami kończy taki piękny dzień...

bo to przecież od nas zależy, jak przeżyjemy jedyny taki dzień w swoim życiu. który się już nie powtórzy. który, w chwili, gdy piszę te słowa, historią się stał. dobrą historią. a to najważniejsze...

"Szczęście jest wówczas pełne, gdy światło poranku budzi dwoje ludzi do dnia pełnego wspólnych czynów i rozmów"