1 maja 1935

Byk...

"Żyje się tylko raz, lecz jeśli zrobi się to dobrze, ten raz wystarczy" 

Z dziecięcych lat to takie urywki pamiętam tylko...takie stop klatki jak na filmach..jakiś fragment wyrwany z całości dnia..nie wiadomo, gdzie i kiedy i jak go przypiąć...
Najważniejsze jednak w tym wszystkim jest to, że te migające sceny to same przyjemne i dobre wspomnienia...tak, miałam takie szczęście mieć cudowne dzieciństwo, skąpane w miłości i szacunku do każdego z nas...i nie, nie przelewało się w domu naszym. Choć nie. Stop. Oj przelewało się przecież często...niektórzy zwą to miłością...


Pamiętam, że rzadko się nudziłam jako dziecko. Jakoś tak było, że rodzice nie ingerowali zbytnio przy zabawie dzieci. Miałam przykazane, gdzie mogę się bawić i tyle..więc wyobraźnia nasza szalała...jakie człowiek zabawy wymyślał, to po prostu coś cudownego..i tak calutki dzionek aż do zmierzchu na świeżym powietrzu...Ale czasami nachodził taki dzień, gdzie nuda była bezbrzeżna. I zawsze wtedy mój tato przeganiał tę nudę. Naszą zabawą ulubioną było...wymyślanie krzyżówek. Od narysowania ich, poprzez hasła do odgadnięcia i jeszcze wszystko przecież pasować musiało...Mnie to wieki zajmowało, więc i tata w bonusie dostawał małą drzemkę przy tej zabawie...ach, i te jego udawania, że rozwiązanie krzyżówki takim problemem jest...teraz to wiem..bo wtedy taka dumna z siebie byłam, że tata głowi się nad rozwiązaniem. A on tylko fory mi przecież dawał, bo to ja miałam być szczęśliwa...
Oprócz krzyżówek graliśmy także w "państwa-miasta" i "statki".

Zawsze dziwiłam się mamie mojej, że lodów nie lubi, bo ja wręcz kochałam je..a jak postawili za autostradą budkę z napisem "lody włoskie" to mogłabym tam pod tą budką zamieszkać...tak, lody to był mój ulubiony posiłek (byłam wyjątkowym niejadkiem). Mama na lody za często nie pozwalała..zastanawiam się dlaczego..czy przez to, że sama ich nie lubiła, czy może ukryty cel w tym miała? bo jeśli od mamy usłyszałam stanowcze - nie! - to kurcgalopkiem do taty biegłam. A On zawsze! z czeluści kieszeni wydobywał upragnioną monetę i wręczał mi ją z uśmiechem dość szelmowskim, co by mama nie widziała...

A jak się szkoła zaczęła, to On, jako matematyk i fizyk, umysł wielce ścisły, jął mi tłumaczyć zawiłości matematyczne...ile bitew na tym polu rozegraliśmy, to tylko my wiemy...trudnym przeciwnikiem byłam. Wiecznie narzekająca, że nie tak, tato, tłumaczysz, bo pani inaczej mówi..i tak w kółko i tak bla, bla, bla. Na jego miejscu już dawno pierdykłabym te książki i zeszyty i na dokładkę po łbie bym moim dała...a On nie. Cierpliwie tłumaczył, choć pewnie wewnątrz się gotował ze złości... Po latach doceniam to dopiero...gdyby nie jego stoicki spokój, czy na maturze wybrałabym matematykę ustną do zdawania? czy moim ulubionym przedmiotem byłaby ona?. Choć bitew wiele stoczyliśmy, to On właśnie wygrał całą wojnę...dla mnie...

Taki był i jest mój tato.
Dziś kończy lat 20..z jakąś tam delikatną nadwyżką :D
Nigdy nie lubiłam składać życzeń, wydawały mi się takie przymusowe, a ja pod przymusem nie potrafię...dlatego ten post to mój prezent  i takie osobliwe życzenia dla Niego...

KOCHAM CIĘ TATO !