Laurka dla MAMY

26 maj...

"Dom to wcale nie są ściany
i sufity i podłogi
ale ręce naszej mamy"

W nocy sen jej się przyśnił. Z gatunku dreszczowców. Obudziła się
cała spocona i zdenerwowana mocno. Wstała, ojcu sen przerwała i twardo rzekła, że albo On ubiera się i do Poznania jedzie, albo Ona w te pędy na pociąg się zbiera i Ona pojedzie...Chcąc nie chcąc, mrucząc pod nosem, ojciec wstał, ubrał się, śniadanie spożył, popędzany przez mamę, że szybciej i szybciej, co się tak guzdrze...i pojechał. Do Poznania. Do córki swojej pierworodnej. Na studiach będącej. A mama w domu czekała niespokojnie, co i rusz na telefon spoglądając i myśląc, że co to ją opętało, już jej się na pewno bura wielka dostanie od ojca za niepotrzebną fatygę...
Po kilku godzinach tego zawieszenia w niepewności, telefon zaterkotał. Podbiegła żywo. Oto co usłyszała: J....? Miałaś rację, dobrze, ze przyjechałem. Wczoraj w autobusie wszystko zgubiła, i dokumenty, i pieniądze, i całą noc płakała. Pozałatwialiśmy tu wszystko i do domu wracamy.

Mama - to szósty zmysł, to intuicja, o jakiej nie śniło się filozofom.

Maleństwo całą noc płakało. Mama nosiła, tuliła, śpiewała, pewnie i też płakała z bezradności. Gdy boleści były już tak wielkie, że małe ciałko się prężyło, kazała ojcu się ubrać i po ciocię skoczyć. Owa ciocia lekarką zacną była. Przyszła żywo, choć noc ciemna i głucha, a rano przecież do pracy iść musiała. Pacjenci w przychodni tam na nią czekali. I masowały we dwie brzuszek bobasa, i kąpały go w wodzie ciepłej, aby ulżyć bolącemu brzuszkowi. I tak działo się przez kolejne miesiące, noc w noc. Nigdy słowa skargi nie rzekła...

Mama - to ramiona, które najcięższy głaz dźwigną, gdy taka potrzeba najdzie.

Czekała, nie potrafiąc zasnąć. Mijały minuty. Z minut robiły się kwadranse, a potem godziny. Pierwsza, druga, trzecia. Łzy po twarzy spływały, serce cicho łkało. Trzecia pięć. W nocy, choć prawie nad ranem prędzej. Zgrzyt zamka w drzwiach, klucz cicho się obraca. Wróciła nareszcie. Jak zwykle pijana, bo odgłosy wszelkie o tym świadczą. Ważne, że wróciła. Sen nadal nie nadchodzi, serce nadal płacze, myśli galopują: co zrobiłam nie tak, że Ona się tak pogubiła w życiu?...

Mama - to bezwarunkowa miłość. Szczególnie wtedy, gdy dziecko ze ścieżki zboczyło i zagubione pląta się we własnych sidłach. A jej miłość trwa przy boku, jak wierny anioł stróż, choć odpychana, nie załamuje się nigdy, a staje się jeszcze silniejsza. 

Taka jest moja MAMA. Najwspanialszy człowiek stąpający po ziemi.

Jaką ja jestem mamą dla córek swoich? Nie wiem...Kiedyś zapewne się dowiem. Jak mi szklankę herbaty na starość podadzą i przyjdą posiedzieć ze mną, porozmawiać, to może taką złą nie byłam...Choć nieraz narzekam, klnę i krzyczę, że już nie dam rady...to i tak po chwili zbieram się w sobie, przepraszam, przytulam.Warto się starać, warto się zmieniać i wbrew wszelkim opiniom, to właśnie dzieci uczą nas wszystkiego...a zwłaszcza tego, jak być dobrym człowiekiem...

"W ciemnościach stoi postać matczyna,
niby idąca ku tęczowej bramie.
Jej odwrócona twarz patrzy przez ramię,
a w oczach widać, że patrzy na syna."