Jestem bogata...

 "Każde bogactwo zaczyna się w umyśle"

Jestem naprawdę bogatym człowiekiem. Opływam we wszelkie dobra, jakie życie i natura mi podarowały. Kiedyś przyjdzie mi za to zapłacić, dlatego póki mam, doceniam po stokroć...
Mam dwie zdrowe ręce, lewe, bo lewe, ale sprawne. Mogę nimi zrywać maliny z krzaka. Mogę podnieść Różę do góry wtedy, kiedy tego pragnie. Mogę tymi rękoma nakarmić rodzinę. Mogę nimi pogłaskać psa łaszącego się do nogi. Mogę pomóc wstać tej starszej pani, która się przewróciła i jej zakupy rozsypane po chodniku całym pozbierać.

Mam dwie zdrowe nogi. Koślawe i chude, ale zdrowe. Kiedy Rita zapomni czegokolwiek do szkoły zabrać, a zdarza jej się to nader często, mogę jej to zanieść, kurcgalopkiem, tchu próżno szukając. Kiedy Róża płacze w nocy, bo ząbki ją bolą lub brzuszek, bądź złe sny się śnią, mogę nosić ją na rękach, na nogach przemierzając kilometry od okna w salonie do okna w kuchni, przez noc całą.

Mam zdrowe ramiona. Coś tam nieraz w nich chrupie, domagając się poważniejszej obserwacji, ale zdrowe są nadal i silne. Osłaniam nimi dzieci moje w razie zagrożenia. Tulę je także w nieskończoność, ramionami obejmując. A o poranku pod "skrzydła" je biorę:)

Mam zdrowe oczy. Widzę. To olbrzymie bogactwo jest. Móc obserwować delikatnego motyla, który na skraju mojej kurtki przysiadł. Móc podglądać całujące się gołębie. Widzieć jak z przejęciem moje dzieci doświadczają tych cudów przyrody. I ta możność obserwowania siebie wzajemnie, dzieci, jak rosną, nas, jak odkrywamy kolejne zmarszczki. I wieczorne zatapianie się w słowie pisanym, pod ciepłą kołderką, z kubkiem kakao postawionym na podłodze przy łóżku...

Głos posiadam. Mogę cicho mówić, aby usłyszanym zostać. Mogę krzyczeć, aby nikt nie usłyszał mnie. Mogę śmiać się ile sił we mnie jest. Mogę wypowiadać słowa, składać je w zdania, sens im nadawać. Mogę słowami głaskać, mobilizować i skrzydeł dodawać, mogę też ranić...

Mam zdrowe zęby. Mogę gryźć. Dosłownie i w przenośni.

Mam mężczyznę. Swojego własnego, osobistego. Nie oddam nikomu. Choć krwi mi tyle napsuł, to i tak wierzę, ze razem się zestarzejemy... W ciężkich chwilach mogliśmy na siebie liczyć, i to jest najważniejsze...

Mam te córy moje. Kochane. Doceniam to, bo mogło być zupełnie inaczej...Mogły się przecież nie wydarzyć...

Mam oboje rodziców. Nadal. Pomagam im jak potrafię, z całych sił. Przecież i kiedyś ktoś nami będzie się musiał zaopiekować. Taki jest porządek świata...

Rodzeństwo w liczbie trzech sztuk posiadam. To jest wielkie dobro.

Kilkoro sprawdzonych przyjaciół także mam. Choć droga do nich kręta, długa i wyboista była. Wiele zawodów spotkało mnie w życiu, lecz warto było przejść to wszystko, aby znaleźć się w teraźniejszości z tymi osobami właśnie. 

Mam dach nad głową, wygodne łóżko z ciepłą kołderką, książek tysiące stojących na półce. Mam obiad codziennie, głodni nie chodzimy. Mam za co kupić lekarstwo, gdy choroba nas dopadnie. I kilka drobnych w portfelu na to jajko niespodziankę bądź na loda, dla tych pociech moich...

Tak wiele mam...

"Któregoś dnia bogacz widząc biedaka wręczył mu koszyk.
Koszyk wypełniony śmieciami...
Biedak zabrał koszyk i odszedł. Następnego dnia bogacz zastał biedaka pod swoim drzwiami. Biedak zwrócił mu jego koszyk... ale wypełniony kwiatami.
Bogacz spytał:
- Dlaczego dajesz mi kwiaty, skoro ja dałem ci śmieci.
- Każdy daje innym to, co ma we własnym sercu - odrzekł."