Uwalnianie książek

to jest pomysł...

Od lat już kilku w naszej bibliotece uwalniane są książki. Te już niechciane, bo może komu zawadzają? Może ten ktoś woli w
miejsce tychże czytadeł jakąś uroczą roślinkę wstawić? Albo wyeksponować ten porcelanowy serwis kawowy? A takie podniszczone dzieła nie będą się komponować tak ładnie, jak powinno być? Bądź jakiś młodzik pozbywa się swoich książek, bo koniec roku, bo w końcu wolność, bo już potrzebne mu nie będą. Więc zanosi ten ktoś, chwała mu za to, swoje niechciane książki i może z łezką w oku, a może i bez, a młodzik to pewnie z wielkim uśmiechem na twarzy, zostawia je właśnie w tejże bibliotece. Na stole. Zwykłym stole, brązowym, jakich setki w naszych szkołach choćby są. Odrapanym z boku lewego. Stojącym dumnie na nogach czterech koloru czarnego. A ja, będąc stałym gościem w bibliotece, można by rzec prawie jak do domu swego wchodzę, z bijącym sercem i z błyskiem w oku od razu zmierzam w stronę stołu owego. Przyzywa mnie co wizyta. I dziękuję tym wszystkim ludziom, że choć oni już tych książek nie chcą, to posiadają na tyle wyobraźni, by ich nie wyrzucać jak zużytego papieru toaletowego. Wszak każda z tych książek setki razy czytana była, setki rąk, paluszków niewprawnych, jak i tych pomarszczonych wiekiem, przeglądało, oglądało i zachwycało się słowami w nich zawartymi. A słowa te to przecież cząstki duszy autora pozostawione na stronicach tych książek. Dopieszczone przez niego, skierowane do nas, jak i do siebie samego...

Pomysł z uwalnianiem przedni, a jak. Nie wyobrażam sobie nawet, że ktoś mógłby wyrzucić jakąkolwiek książkę do śmietnika. Bądź podrzeć. Bądź podpałkę z niej zrobić. Bądź dziecku jako zabawkę dać, do zniszczenia. Optymistka jestem, prawda? A ileż ich na stosach już spłonęło przez wieki...z jakże "ważnych" powodów. Z trudem przychodzi mi nawet oglądanie takich zdjęć...Jak rzekł Ignacy Borejko "to są wytwory ludzkiego ducha. Zapisano na tych kartkach myśli, utrwalono wzruszenia i uczucia."

Wiem, co jakiś czas robię ten błąd, i dowiaduję się co w świecie słychać. To i dowiedziałam się, że badania ponoć są miażdżące, jeśli o czytanie się rozchodzi. Wniosek wysuwa się taki, że jakaś tylko resztka ocalonych z czytania przyjemność czerpie. Dobrze, że chociaż ta resztka jest i trwa. I swą tajemną wiedzę (niedługo czytanie tylko dla wtajemniczonych będzie) przekazuje z pokolenia na pokolenie. Bo jak wiadomo przykład z góry idzie, więc jeśli babcia i dziadek nie splamili się czytaniem, jak córka ich ma pokochać książki? A jej dzieci? A wnukowie i wnuczki? Zdarzają się wyjątki, ale są to wyjątki, jak nazwa sama wskazuje na to.

I choć nie mogę nadal pojąć jak można pozbywać się książek, to cieszę się, że lądują one w bibliotece naszej. Ile perełek już tam znalazłam, coś pięknego. A mój już narzeka, że miejsca brak powoli...

"gdy mnie zabraknie, nie róbcie z mojej biblioteki masy spadkowej. Proszę was o to. Każda książka, jaka stoi na naszych półkach, jest cenna, wyjątkowa i potrzebna, bo każdą z nich czytał ktoś z waszych bliskich. Cieszył się tymi książkami, uczył się z nich, nad niejedną płakał, nad inną się śmiał. Jeśli sami nie będziecie ich chcieli, oddajcie je tym, którzy książki kochają."

 Zdjęcie dwuznaczne jakoś tak mi się zrobiło:) słońca wina a jakże:)