Małe opowieści

część trzecia...

Kogut zapiał ze trzy razy poranne kukuryku. Świt się zbliżał, lecz ciemno jeszcze było choć okiem wykol. Ojciec, pierzynę grubą rękami matki sztukowaną, odsunął z siebie. Przetarł oczy zaspane, przeciągnął się, aż stawy chrupnęły. Spojrzał w bok, chcąc matkę
zbudzić, a tam miejsce pustką zionęło. Aż mu ciarki po grzbiecie przeszły. Ech, coś ostatnio za często mu się to przytrafiało. Wstał, na grzbiet wciągnął to, co pod ręką miał, przez matkę naszykowane. Spojrzał na dzieci swe, niech sobie pośpią parę chwil dłużej, nie miał serca ich jeszcze budzić. Tak smacznie spali, oddychając równo i posapując co chwilę, w tej rzeczywistości niepewnej i niespokojnej...Jego chłopcy...

Matka już przy piecu stała, gar zupy gotując. W piecu napalone i przyjemne ciepło po izbie się rozchodziło. Na stole już pajdy chleba, przez matkę kilka dni wcześniej upieczonego, swą wonią go wabiły. Obok masło, przez matkę w kierzonce ubite, aż lśniło. Dalej w misie, prosto z krzaka, pomidory soczyste, w plastry pokrojone, szczodrze obsypane cebulą i szczypiorkiem. Ło Jezusiczku, aż mu kiszki marsza zagrały na tenże widok dobrodziejstw natury. Matka się obejrzała, głową skinęła, wiedziała, że dni pracowite nastały. Choć czy kiedy pracowite nie były?...

Sobota, dzień zażynek nastał. Wieś cała na polach się zebrała, odświętnie ubrana. Chłopy, i ojciec, z kosami w rękach. Poświęconymi, a jakże. Naostrzonymi, aż w słońcu błyszczały jedna przez drugą. Kobiety, i matka, uplotły wianki z wonnych kwiatów rosnących przy drodze. Dzieci, niepilnowane zanadto, skakały i turlały się w trawie, zrywały kwiecie, ciągnęły za rękawy białe jeszcze, ojców swych, co by chociaż popatrzeć na te kosy pozwolili. Ojciec dał znak ręką, aby żniwa zacząć...bo kto wie ile im się uda tego lata plonów zebrać. Wojna wokoło, a oni przez chwilę poczucie spokoju mieli, choć rozmowy toczyły się wartko o tym co na frontach słychać. Kto wrócił, kto już nie wróci, a kogo zaś wzięli. Ojciec ciął kilka pierwszych kłosów, na znak krzyża je ułożył...

I tak pracowali w pocie czoła, ze słońcem szli i żęli, od wschodu do zachodu, od lewej do prawej. Świst sierpów i kosy słychać tylko było. Ojciec, mając słuch dobry, pod nosem nucił pieśń zakazaną...

Wieczorem z pól zeszli. Ojciec i matka zmęczeni pracą ciężką. Każde z nich w ramionach dziecko kołysało. Umorusane, rozczochrane, szczęśliwe...

Następnego dnia, w tę niedzielę, przyszli po ojca...

c.d.n.

" (...)
Ci, co wiedzieli
o co tutaj szło,
muszą ustąpić miejsca tym,
co wiedzą mało.
I mniej niż mało.
I wreszcie tyle co nic.
W trawie, która porosła
przyczyny i skutki,
musi ktoś sobie leżeć
z kłosem w zębach
i gapić się na chmury"

 

ps.do całego wiersza odsyłam Was TUTAJ...mną wstrząsnął...nie dajmy zapomnieć o tym i o tych, których już nie ma...