Poranek

szczęśliwe chwile to motyle...

"Ciche szczęście w zakątku
obok galopującej wieczności."

Na to co nam życie w zanadrzu szykuje, wpływu żadnego nie mamy. Od nas zależy tylko i aż..nastawienie z jakim przyjmiemy kolejne niespodzianki...

A jeśliby takie dni ciągle się zdarzały jak dzień dzisiejszy, życie mogłoby wiecznie trwać. Udany poranek, smaczne śniadanie, obiad
równie dobry (spaghetti Pana Kucharza - ulubionym daniem Róży ostatnimi czasy). Wyjazd na zakupy. Róża w skowronkach cała, bo i przejażdżka na Mi-mi była (Myszka miki), i lody ulubione. A po powrocie popołudnie spędzone w piaskownicy. Róża z koleżankami, mama z przyjaciółkami - śmiechy, zabawa, rozmowy i żarty. Plus kilka małych awantur, ale bez nich dzieciństwo straciłoby urok cały :)

A wszystko zaczyna się właśnie tym porankiem.
Noc ciemna i głucha i ..zimna cholernie. Bo już nie palą w blokach. Może do wniosku doszli, że tłuszcz zimowy nas jeszcze grzeje, więc po co opał marnować. Śpię w piżamie, skarpetkach ciepłych, choć chyba każda z innej pary pochodzi. W ciemności kolory istnieć przestają, choć nie znikają. Na piżamie mam szlafrok, ciepły, mięciutki, w rozmiarze XL, luźniutko mieć muszę. Jest tak wielki, że opatulam się nim ze dwa razy. Przykryta jestem kocem ciepłym, i kołdrą jeszcze cieplejszą, a i tak mi zimno. Zanim się rozgrzeję, to ranek pewnie nastanie. Po mału odpływam w objęcia Morfeusza. Głowę w bok obracam, bo coś mi tam nad uchem piszczy. Rozwieram oczy, to Róża, już głodna. Chwilę trwa zanim wygrzebuję się z kokonu. Bosz, jak zimno, cud, że para jeszcze z ust nie leci. Zmęczona, robię mleko, jak zwykle rozlewając wodę wokoło. Mieszam licząc do trzydziestu. Nigdy nie próbuję. Róża łapczywie zasysa smoczek. W brzuszku jej burczy, a przecież niedawno kolację jadła. Wypija, posapując cicho. Kotek. Przekręca się na brzuszek i śpi dalej. Sen, niczym nie zmącony, spowija ją całą. Moje gorące, kochane ciałko...

Potykając się i obijając, jak zwykle, udaję się do kuchni, myję butelkę, i wracam. Kładę się. Zasypiam. Baranów nie liczę. Pewnie przy trzecim już bym spała.

Jest 3 nad ranem. Znów coś mruczy przeciągle. Wybudzam się, nie wiem czy w całości, czy na pół śnie, wstaję. Kolejną porcję mleka robię. Rozlewam. Nie próbuję. Karmię. Róża wypija i śpi dalej, cichutko już jak myszka...

Jest 5.30. Jest mruczenie i kręcenie tym razem, gdy sen najsłodszy się śni. Wstaję, robię kolejną butlę, mała pije szybko, jakby bała się, że zaraz zabraknie. Śpi dalej. Łapię jeszcze sen, taki półgodzinny...

Wstaje o 6, szykuję Ricie śniadanie. Rita już ubrana czeka, dziś na wycieczkę wyrusza. Klasową. Dwudniową. Walizka już wczoraj spakowana. Dokładnie. Jak tata się pakuje, idealnie i metodycznie. Wszystko sama. Ja to tylko pieniądze jej dałam i o legitymacji przypomniałam. I śniadanie na drogę uszykowałam, z tym co lubi najbardziej. Z serkiem Kiri i ogórkami kiszonymi domowej, babcinej roboty...

Żegnam się z Ritą i jeszcze, o cudzie nieziemski, udaje się wskoczyć do łóżka i do śpiącego ciałka się przytulić. Śpimy do 8, gdzie to budzą mnie poranne śmiechy i rozmowa. Sama ze sobą. Nadaje i nadaje, jak takie radyjko. Trele-morele. Ukochane. Wtula się we mnie i tak leżymy sobie minut kilka. Łapię takie chwile i zamykam w świadomości mej. W pamięci ulotnej. Każdy taki poranek jest jedyny i niepowtarzalny...

Pal licho, że niewyspana jestem. Jakie to ma znaczenie? Gdy dzień zaczyna się tak pięknie...

ps. zdjęcia robione komórką, więc jakości nader wątpliwej, choć uroku wiele mają...