Półtora roku

minęło jak jeden dzień...

Tak, Róża rośnie. Jak na drożdżach. Ostatnie pół roku dosłownie mignęło mi przed oczyma. Patrzę na nią, chłonę każdy jej ruch, każde spojrzenie, uśmiech, jak i buzię skrzywioną, łzami zalewającą się, choć to rzadkość na szczęście. Bo ona taka radosna. Chciałabym nauczyć się ją na pamięć, obserwuję dokładnie i w zachwycie. Zdjęć niezliczoną ilość robimy, choćby na jakiś czas zatrzymać te chwile. Bo one już się nie powtórzą. Dane nam tylko ten jeden raz, przez moment napawać się jej maleńkością, tymi rączkami pulchnymi niewprawnie, ale pewnie oplatającymi nasze szyje. Tym oddechem ciepłym przy policzku, gdy wtula się we mnie. Bo ona najczęściej na rączkach, tak lubi być blisko mnie, blisko nas. 

A pamięć ulotna, i doskonale zdaję sobie sprawę, że za lat kilka te wspomnienia będą się zacierać. Tak, jak z Ritą się zatarły, wyblakły. 

Dlatego godzinami potrafię się w nią wpatrywać. A ona rośnie na moich oczach...

Kiedyś kuzyn mój, w trakcie rozmowy, zapytał się mnie, czy ja to ambicji żadnej nie mam? Czy ja to nie chciałbym gdzieś i w czymś kariery zrobić? Nie pamiętam wtedy, co mu odpowiedziałam, może nic, bo zawstydzona się poczułam. Nie wiem...Ale teraz, teraz to już wiem co odpowiedzieć. I tak z głębi moich trzewi śmiało mogę powiedzieć, że nie, nie mam ambicji, nie w głowie mi robienie kariery, nie dla mnie żadne wielkie korporacje. Nigdy o czymś takim nie śniłam. Bo to jest taka praca, o której nikt nigdy pamiętać nie będzie. 

Mnie to się zawsze marzył, mały, drewniany domek, na wsi. Wokoło piękny ogródek, z zasadzonymi warzywami i mnóstwem kwiecia w każdym zakątku. Mnie to się marzyła gromadka dzieci (czworo), ten fotel bujany i kominek iskrami strzelający. I ten mąż kochany co kubek gorącego kakao nam podaje wieczorową porą. A praca? A to już obojętnie, byle jakiś grosz człowiek miał z niej. I szanowany był, bo o to teraz ciężko. Bo coraz częściej człowiek człowieka odczłowiecza...

Coś niecoś z tych moich mrzonek powolutku się spełnia. Lecz mnie się przecież nigdzie nie spieszy, więc ze spokojem zamieniam marzenia w rzeczywistość. Tylko tej czwórki dzieci to już nie doczekam...ale ta dwójka moich urwisów w zupełności mi wystarcza.

I każdego dnia dziękuję niebiosom, że dane mi było, i przy Ricie, i teraz przy Róży obserwowanie ich jak rosną. Że nie musiałam całych dni w pracy spędzać, i zadręczać się myślą, że coś pięknego mi umyka...i że ktoś obcy to właśnie obserwuje, lecz jest to dla niego zupełnie obojętne...bo nie jego córka...

Wiem, są kobiety, które lubią się spełniać, lubią wyzwania, wspinanie się po szczeblach kariery. I ja ich nie neguję, ja z całego mego serca im życzę jak najlepiej, i aby osiągnęły zamierzone cele. Mnie po prostu starcza ten blog, który moją ogromną pasją się stał. Moje pociechy, które każdego dnia napędzają mnie do tego, abym lepszym człowiekiem się stawała. A jak Różka podrośnie, to wystarczy mi ta praca w Biedronce, bo fajnie tam było, i ludzie mili. I choć magistra tytuł posiadam wielce przed nazwiskiem, to osiągnęłam go dla swojej własnej satysfakcji, bo mnie się nigdy nie marzyła "kariera"...Ot i tyle.

Zakończę przydługie te wywody moje słowami mamy Borejko:

"Nie ma piękniejszej pracy społecznej niż wychować dziecko na porządnego człowieka, mówiła mama, kategorycznie odmawiając rzucenia tych garów i dzieciaków i zajęcia się pracą zawodową, odpowiadającą jej ambicjom, które to rozwiązanie sugerowała jej koleżanka. Mama oświadczyła, że jej ambicje naprawdę ograniczają się do dzieci. Wychować je, powiedziała, na ludzi szlachetnych i mądrych to o wiele trudniejsze niż pisać w biurze sprawozdania."

 A Róża śpi. Stukam w klawiaturę, patrząc na nią. Na rozciągnięte, ciepłe ciałko, z rączkami nad głową. Z różowym smoczkiem w buzi. I te rzęsy, takie długie. I czuję się spełniona.