Małe opowieści

 część druga...

Radio zatrzeszczało, głos po izbie się rozszedł...jak celnie wystrzelony nabój...Matka zamarła z łyżką w dłoni. Ojciec czujnie brwi uniósł w górę, spoglądnął na dzieci, kiwnął jej głową. Spokojnie - jego oczy zdawały się mówić. Obiad akurat jedli. Na środku stołu misa wielka. W niej ziemniaki, góra ziemniaków w mundurkach. Obok mniejsza miska, taka blaszana. Tam gzika pyszna, pełno w niej szczypiorku i cebuli. A każdy porządną łyżkę w dłoni miał. I z tej jednej, wspólnej misy obiad jedli...


Ojciec zjadł, otarł brodę spracowaną dłonią. Kiwnął matce, że już czas. Czas w drogę ruszać. Spakowali to, co najpotrzebniejsze. Dobrze, że ten wóz mieli. I konia. No i rower. Dobry taki, niemiecki. Zapakowali tobołki na wóz, dzieciaki pousadzali, poowijali w koce wełniane, aby zimno im nie było. Wiał lekki wietrzyk, choć mroźny już. Tęgą zimę zapowiadał. Ojciec drzwi od chaty zamknął na cztery spusty. Choć i dobrze mógłby jej nie zamykać. Ale czasem ta świadomość, że coś od nas zależy, choć nie zależy, człowieka na duchu może podnieść. Oglądnął się jeszcze na tę chatkę, własnymi rękami wzniesioną, zasiadł obok matki, przeżegnał się, konia zaciął i pojechali. Na wschód. Bo tamci z zachodu nadciągali...

Nie sami jechali. Wolno się poruszali, bo wszyscy mieszkańcy wioski domostwa swe opuszczali. Całą wsią zebraną do kupy przed siebie, na wschód, byle dalej. Każdy co miał, to wziął ze sobą. Ci co wozy mieli to jakby los na loterii wygrali. Bo więcej mogli pomieścić dobytku swego na nim. Większość deptała powoli, spokojnie, na nogach spracowanych, co odpoczynku nie znają, choć serca im wrzały, strach ściskał gardło. Taki krzyż im Bóg zesłał tamtymi czasy...pokornie go dźwigali, choć przecież do pokornych nie należeli...

Ojciec, kogo się dało, na wóz wziął. Sąsiada swego, i żonę jego, chorowitkę taką, i tę dwójkę ich o buziach mizerniutkich. Każdy pomagał sobie i innym jak mógł. Bo wspólna niedola zbliża człowieka do człowieka. Czyś bogaty czyś biedny, jakie to ma znaczenie, gdy możesz wschodu słońca już nie zobaczyć...

Na skraju dróg porozchodzili się, pokuśtykali, porozjeżdżali każdy w inną stronę. Gdzie kto mógł, gdzie kto bliskich miał. A ten co nie miał, po stodołach się ukrywał u obcych. Każdy schronienia szukał...czy każdy znalazł?

Oni u tej ciotki się zatrzymali, co pomagała najstarszego matki odchować. Najstarszy na wojnie, żadnych wieści nie było i nie ma od niego. Może to dobrze? A serce matki płacze cicho...głośno nie może, bo jeszcze dziatwa posłyszy i też płakać zacznie za bratem...

Radio zatrzeszczało...głos się poniósł po izbie. Rozmowa wartka umilkła nagle. Każdy wsłuchał się w słowa. Uff. Popatrzyli po sobie, lekki uśmiech zagościł im na ustach. Można wracać, odeszli psiajuchy...

Z wozu ojciec zeskoczył. Matce zejść pomógł. Dzieci na ręce wzięli. Z trwogą w sercu furtkę drewnianą otwarli. Chatka stała, to najważniejsze. W głębi podwórka studnia rozwalona. Ojciec zmarszczył czoło, wiedział ile pracy będzie go to kosztować. A i wiadra też nigdzie nie widać. Zabrali, to pewne. No nic, jakoś to będzie. Powolnym krokiem do drzwi podszedł, popchnął lekko, bo wyrwane były. Spojrzał w jeden bok, w drugi, wszystkie okna wybite. A tu zima wielkimi krokami się zbliża. I tu trzeba będzie co zaradzić. Wszedł do izby, matka z dziećmi za nim. Matka bystrym spojrzeniem izdebkę omiotła, pani na swoich włościach. Zakasała rękawy i zabrała się do roboty, bo te psiajuchy aby ucztowały, sądząc po leżących wszędzie resztkach jedzenia..zapasów ich zimowych. I pili, bo szklanice rozbite, kubki pod stołem, flaszki na stole...
I nikt nic nie powiedział...popatrzyli na siebie, dzieci przytulili...przecież najważniejsze nie zostało im odebrane. Rodzina. Nadal byli rodziną. 

c.d.n.

" Po każdej wojnie ktoś musi posprzątać"