Bez pośpiechu

 nas czworo...

Święta. Czas wolny. Czas poświęcony rodzinie. Dzieciom. Czas na rozmowy przy wspólnym śniadaniu. Czas na radość i śmiech przy wspólnym oglądaniu Misia Jogi. I w końcu tata napatrzeć się może, stęskniony wielce, na córeczkę swą. I co on ją wytuli, wyściska, ukocha, musi mu to starczyć na kolejne tygodnie bez niej spędzone. A i Starsza uwagi potrzebuje, i w końcu ma nas razem. Wieczory spędzane na sofie, każdy umoszczony tak, aby wygodnie mu było. i razem, to najważniejsze. I rozmowy się toczą, śmiechu pełno, a co chwilę ktoś ucisza, cii, bo Róża śpi. Film tam jakiś leci, no niby oglądamy, ale tu ta rozmowa rozprasza. I nikt już nie wie, co ogląda, bo ten wątek już nieważny. Bo tata coś powiedział, a my z Ritą już boki zrywamy ze śmiechu. On pranie suche składa, ja nowe wieszam. Zapach świeżości w każdy kąt pokoju się wciska, tak przyjemnie jest. Rita leżąc przygląda się nam, i nie, ona nie pomoże. Ona to jedynie wyprasować może, ale to nie dziś, bo zmęczona. A tata mówi, że leniuch, ale to po matce. Bo mama też
w domu nie garnęła się do pomocy. Oburzona chcę coś powiedzieć, ale Rita już potwierdza słowa. No mamuś, sama mówiłaś, że nie było gdzie stopy postawić w twoim pokoju. Bo ta podłoga cała w lalkach tonęła. I pokonana jestem, chyba się umówili we dwóch :) Bo ja taka nieidealna jestem.

I te święta tak nam mijają. W spokoju. Bez pośpiechu, choć spraw wiele do zrobienia, do załatwienia. Ale zdążymy. A jeśli nie, to i tak ten świat się nie zawali. Dni płyną, szkoda, że ten wyjazd zbliża się nieubłaganie...to taka rysa. bo co jakiś czas się o tym wspomni, i smutno się robi. Ale póki jest, cieszymy się wszyscy.

Róża, jak tylko ranek nastaje, tup, tup..biegnie do taty do łóżka. Wdrapuję się na niego i poranne tulenia się zaczynają. Piski i śmiech po domu całym się roznoszą, a śmiem przypuszczać, że i sąsiedzi co nieco słyszą. I pewnie złorzeczą, że te wolne dni, można by się wyspać, to tu jakieś rozbrykane dziecię spać nie pozwala. No jak to :) Ano tak, bo to radość bezbrzeżna, i tłumić jej nie zamierzam. Róża stęskniona tak samo jak my, a może i o wiele mocniej. I opowiada mu, i pokazuje co potrafi, i to słodkie w jej wykonaniu "tato", chwyta ze serce. Koniecznie musimy to nagrać, dopóki tak słodko słowa wypowiada.

I to także jest czas, by z tej sieci się wylogować. Nie włączać tego FB, nie sprawdzać co chwila kto, co, gdzie i kiedy zrobił. Bo czy to takie ważne? Czy zmieni to coś w moim, naszym życiu? Raczej nie.

Dziś dodałam tylko zaległego posta, o tranie, który miałyśmy okazję wypróbować. Więc i tę krótką chwilę spędziłam na facebook'u. I był tam pewien post, o tym, że świąt już dość, bo dzieci w kość dały. I że czas do szkoły/przedszkola/żłobka, bo matki odetchnąć muszą. Bo w te wolne dni dzieci dały im popalić, bo niegrzeczne, bo rozbrykane, no panie weź je ode mnie. I te komentarze, ja wiem, może w tonacji żartu miały być, ale tak jakoś przykro się zrobiło. Bo i ja przecież wiem, że przy dzieciach to nie tylko piękne ubranka, nie cisza i spokój. Tylko hałas, tupanie nóżkami, a ta plama z tej sukienki, co niemało kosztowała, nie zejdzie. I takie dni, choćby jak dziś, że Róża spała tylko małą godzinkę, i to w samochodzie, po siedmiu godzinach szaleństw, w tym pięć przypadło na wodne wariacje w aquaparku. I w domu, zmęczona zasnąć nie chciała, i nosiłam ją dwie godziny na rękach, bo marudna i płaczliwa. A jak przyszła pora spania, to ona na nowo wesolutka i rozbawiona, z tatą i Ritą po łóżku skakali. Sen już nie był ważny...
I ja wiem, że są takie dni. Też nie jestem robotem, też bywam zmęczona, a ze złości łzy po policzkach płyną. Ale czy chciałabym, aby było inaczej?

Ano nie. Bo nagle w wiadomościach pojawia się mama, która dziecko prawie straciła, bo chore strasznie było. Już w hospicjum leżało. I przysięgła sobie, ze jak wyzdrowieje to będzie takim maleństwom umierającym pomagać, będzie starała się stworzyć najcudowniejsze chwile życia dla nich...bo przecież ich życie takie krótkie, za krótkie...Jak obiecała, tak uczyniła. I patrzę w ten ekran, maleństwa, którym życie się kończy, a przecież nawet się nie zaczęło..a niektóre bobaski samiuteńkie, bo rodzice nie przychodzą...i serce się kraje...Spoglądam na roześmianą Różę, coś tam w swoim języku tacie tłumaczy i dziękuję Bogu, że ona zdrowa. Że ją mam. I niech sobie tupie tą nóżką, niech krzyczy w złości i zabawkami rzuca. Ważne, że jest, i że zdrowa.

A dla mnie, dla nas, te święta to cudownie spędzony czas był. I choć moje dzieci do spokojnych nie należą, to nie chcę, aby ten czas z nimi tak szybko się kończył...bo mnie one nie przeszkadzają...bo ja, decydując się na nie, wiedziałam co mnie czeka...

Dobranoc.

" – Puchatku?
– Tak Prosiaczku?
– Nic, tylko chciałem się upewnić, że jesteś."