Ulotne chwile

zdjęcia...

"Fotografie to kęsy czasu, które można wziąć do ręki"

Naszły mnie dziś wspominki i nostalgia mnie ogarnęła. Czemu ten czas tak gna? A może on w miejscu stoi, a tylko my mijamy? Bo przecież czas się nie starzeje, on ciągle jest, niezmienny, i tysiąc lat temu taki był, i sto, i wczoraj także. On tylko daje nam poczucie ułudy, że to my jesteśmy na tej ziemi panami. A gówno prawda. Należymy do przyrody, tak jak i słonie, nietoperze i ryby. Rodzimy się, dojrzewamy, starzejemy się, by na końcu drogi ze śmiercią się przywitać.

Tylko te ulotne chwile, jak i samo życie, potrafimy i w pamięci zatrzymać, o ile pamięć dobra, jak i na fotografiach oraz filmach. Dla siebie choćby. Jak siwowłosą staruszką będę, w tym wymarzonym fotelu bujanym zasiądę sobie późnym popołudniem i oddawać się wspomnieniom zacznę przeglądając tysiące zdjęć. Ponieważ uwielbiamy tylko takie, które można dotknąć, w palcach obracać, z każdej strony oglądać, do oczu podsunąć, jak już ślepota najdzie, już teraz, co miesiąc staram się wywoływać jakąś część naszych zdjęć. Jest ich całe mnóstwo, w tysiącach można liczyć. Ale wywołam je wszystkie, po malutku, bez pośpiechu. A te co już mam, co jakiś czas wyjmuję i segreguję, aby się nie pogubić.

Dla Rity i Róży, dla ich dzieci, i dzieci ich dzieci, i tak dalej i dalej też cenną pamiątką będą. Niech chociaż te zdjęcia przypominają im o nas.  Niech na zjazdach rodzinnych wyjmują pożółkłe ze starości albumy i oglądają. Niech wzdychają, ach ale w tej gorącej Turcji dobrze Ci mamuś (Rita) było. Bądź chichoczą, no babuś (Rita), ale Ty po tych górach łaziłaś, no coś takiego. I na pewno to Ty, taka mała? A to pradziadek, czyli tatuś twój? Ojacie. To na niego Kalosz mówiliście wszyscy? hahaha, a czemu?...

A wczorajszego wieczoru nagrane całe mnóstwo filmów straciliśmy bezpowrotnie...To znaczy straciliśmy już miesiąc temu, dopiero wczoraj mi się o tym wspomniało. I pluję sobie w brodę, że nie wcześniej. Że nie w tym dniu, w którym laptopa oddawałam do naprawy. Może udało by im się te filmy uratować. A tak już za późno, niestety. 

Bo podkusiło mnie, i filmy z karty aparatu na laptopa przegrałam. A z karty aparatu usunęłam, co by więcej miejsca mieć na zdjęcia. Tyle, że na płytę już z laptopa nie zgrałam ich, a laptop padł całkowicie i na amen... 

Rozpacz moja jest ogromna. Na filmach Rita, jeszcze taka mała. Na jednym skakała przez fale Bałtyku. Na drugim Morze Egejskie to ją porywało, to na brzeg wyrzucało. Na kolejnym pokazywała jak nurkować potrafi, w Turcji się nauczyła. I te Prachovskie Skaly jak zdobywała wspinając się. I te piękne skoki na główkę, w bułgarskim basenie. Jak to Ania zawsze mówiła, jestem w otchłani rozpaczy. Bo Rity dzieciństwo już się nie wróci, a na filmach zatrzymaliśmy czas, w którym mała była. 

Nie wspominam już o Róży. Ona jeszcze malutka jest, a i tak kilka nagrań przepadło. Jak miała miesiąc i tak ślicznie z Rita gaworzyła. Jedno z piękniejszych zachowanych wspomnień. Ja co i rusz to sobie odtwarzałam, bo wtedy nie zachwycałam się tym, bo w depresji byłam. I cieszyliśmy się, że choć ona będzie miała filmy ze sobą, taką malutką. Bo przy Ricie maleńkiej to jeszcze aparatu nie mieliśmy...

Mówi się trudno. Gorzką lekcję wyniosłam. Więcej nie popełnię takiego kosmicznego błędu. Następnym razem zostawię, jak zostawiałam dotąd, na karcie aparatu. I od razu zgrywać na płytę będę. Bo jak widać, ta nasza cud technika, to taki domek z kart. Wystarczy lekki podmuch i tylko pył i kurz pozostaje...i serce pęknięte...

"Bije zegar godziny, my wtedy mawiamy: - Jak ten czas szybko mija! A to my mijamy." (Jachowicz)