Post dedykowany

 pewnej mojej imienniczce...

"- Entuzjastyczny? - krzyknął - Czy byłem entuzjastyczny? Właśnie przyznano mi stypendium w Stanach! Zrobiłem dwa lata studiów w rok i co?! - miałbym teraz to wszystko poświęcić?! Przecież ja nawet nie zarabiam! Mieszkam kątem u rodziców, w bloku! Nie mam teraz czasu i możliwości na zakładanie rodziny.
- Mój drogi - wkroczyła babcia - Jeszcze tego nie rozumiesz, ale ty już ją założyłeś. Nie ożenisz się z Różą, wyjedziesz do Stanów, lecz cóż z tego? - twoja rodzina i tak będzie na świecie.
Schoppe umilkł w osłupieniu.
(...)
- Może sytuacja go przerasta - wystąpiła obronnie Babi.
 - Ciekawe, że nie przerasta ona Róży - cierpko rzekł dziadek, - A przecież w doprowadzeniu do tej sytuacji udział miel oboje, i to, jak śmiem przypuszczać, udział jednakowy."

Już, już chciałam się poddać, niewiele brakowało a skasowałabym
całego bloga. Kilka niemiłych rzeczy, uwag i mój misternie budowany świat prawie runął. Tak, osoby borykające się z depresją, każdą drobną uwagę przyjmują jak ogromny cios w serce. Tak, osoby cierpiące na depresje wiedzą, jak ciężko się z niej wychodzi, jak często lubi ona powracać, jak burzyć to, co z takim trudem jest budowane, cegiełka po cegiełce. Praktycznie ciągle czuję oddech tej cholery na karku. Ale mój Anioł Stróż jednak czuwa nade mną. Tym razem moja stała czytelniczka okazała się tym dobrym aniołem. Wyciągnęła pomocną dłoń, porozmawiałyśmy i już lepiej się czuję, znów po mału staję na nogi. To Ona powiedziała, że warto, że mam pisać, bo moje pisanie daje jej siłę. Bo po całym ciężkim dniu, gdy dziecię jej śpi, zasiada sobie z kawką w ręku i chłonie każde moje słowo. I jakoś lepiej jej się na duszy robi...bo bagaż jej doświadczeń wielu osiłków by nie uniosło, tak ją życie nie szczędziło, a ta moja bazgranina w jakiś sposób odrywa ją od codziennych zmartwień. Cios za ciosem, a Ona ciągle uśmiechnięta, promienna taka...Bo najważniejsze, jak mi powiedziała, to otaczać się ludźmi, którzy ciągną cię w górę, nie w dół. No i dzieci, dla nich jesteś w stanie zrobić wszystko, nawet tę promienną twarz mieć...

A ja? Zaczynam się cieszyć każdą chwilą. I nie przejmować się tym, co myślą i mówią inni...Bo ci inni, to też tacy sami ludzie, jak ja, mający też swoje problemy. I widocznie w taki sposób próbują z nimi walczyć, dokuczając innym...Nie mnie to osądzać.

A i świat przypomniał nam dziś, jaki jest niestworzenie piękny, i jakie życie też może być. Zamiast sobie wzajemnie krzywdy robić, nie lepiej byłoby wspólnie razem to fantastyczne zaćmienie słońca oglądać? Bo tylko jedno życie nam podarowano i w dużej mierze od nas samych zależy, co z tym jedynym życiem uczynimy...

"- Co mówiłaś Babi? - spytał zaciekawiony Józinek, który podszedł od tyłu i wtulił rudą łepetynę pod jej ramię.
A ona przecież powiedziała - chyba tylko w myśli? - to samo, co zwykle:
- Dziękuję."