Murzasichle 2012

 oswajanie nart

Witajcie, kochane góry,
O, witaj droga ma rzeko!
I oto znów jestem z wami,
A byłem tak daleko!

Góry pokochałam miłością późną, mocno dojrzałą. Zawsze wolałam morze. I nadal je kocham, ale góry są dla mnie najważniejsze. Przynajmniej raz w roku muszę się między nimi znaleźć. Od razu myśli stają się przejrzyste jak to niebo nad górami, problemy kurczą się i znikają w obliczu tego ogromu, a człowiek w końcu może odetchnąć pełną piersią.

Tym razem postanowiliśmy wybrać się na narty.  Mąż, będąc we francuskich Alpach, przypomniał sobie jaką frajdę sprawia szusowanie na nartach i zapragnął swą córkę do tego przekonać. Oczywiście Rita liznęła już jazdy na nartach, miała własne narty, odziedziczone po mnie i szalała na naszych górkach i pagórkach, bądź na górze Bełczyną zwanej. Jako takie pojęcie o tym miała. A i dryg do tego także.

Szukając miejsca, gdzie moglibyśmy się wybrać, znalazłam miejscowość o uroczej nazwie Murzasichle. Od razu wiedziałam, że tam skierujemy swe kroki. Wyszukałam typową góralską chatkę, całą z drewna (moja miłość). Zadzwoniłam, zapoznałam się z miłą właścicielką, ustaliłam termin i inne wszelkie sprawy niezbędne do wyjazdu. I już mogłyśmy się z Ritą przygotowywać, czekając niecierpliwie na powrót mojego z pracy. Jakiś tydzień czy dwa.

Jak tylko mąż zjechał do domu, odpoczął kilka dni, zabrał się za przepakowywanie naszych walizek. To co zobaczył, tę ilość rzeczy wziętych, popukał się w czoło pytając, czy wyjeżdżamy na stałe czy tylko na dni kilka zaledwie? A jako mistrz pakowania od razu zrobił z tym porządek, większość  rzeczy wyrzucając, a resztę układając w taki sposób, że nawet nie umiem tego opisać. To trzeba zobaczyć po prostu. No "miszczu" pierwsza klasa. To prawda z tym, że przeciwieństwa się przyciągają, bo ze mnie bałaganiara nie z tej ziemi :)

Miejscowość okazała się tak piękna, jak się tego spodziewałam. Okolona zewsząd lasami, położona wysoko, to taki bonus dla nas. Blisko Zakopanego, który też był w naszych planach zwiedzania. Sprzęt narciarski wypożyczyliśmy na cały tydzień pobytu, grosze to kosztowało. W Murzasichle, jak i w wioskach pobocznych, stoków było wiele. Niektóre wypasione, niektóre takie zwyczajne. My najczęściej szusowaliśmy na stoku nieopodal naszej chatki. To znaczy Rita i Mój szaleli, wiecie wyciągi, wjazd na wysokość dla mnie niemożliwą, i szalony zjazd slalomem na dół. Nie wiadomo było kto kogo goni, kto za kim pędzi. Cóż, ja pod tym względem daleko w tyle zostałam, choć jako dziecko niezła była ze mnie narciarka. Ale że to był mój pierwszy wyjazd na narty od lat dwudziestu, mogło mi się zapomnieć, prawda, jak te deski mają mnie słuchać? :D
Także korzystałam z oślej łączki, która mnie się wydawała górą przeogromną, a nie płaskim stokiem do nauki jazdy...Nie splamiłam się korzystaniem z wyciągu, tylko mozolnie, po każdym zjeździe, wdrapywałam się do połowy górki i zjeżdżałam, dumnie unosząc głowę, choć kolana drżały jak we febrze. Bo pewnie większość w kułak się ze mnie śmiała :)

Oprócz wiadomego uprawiania sportu, dużo zwiedzaliśmy. Zakopane pokazaliśmy Ricie od podstaw, ponieważ była tu po raz pierwszy. Obejrzeliśmy skocznie, a i skoki młodzików dane nam było podejrzeć przy tej okazji. Na cały dzień pojechaliśmy również do Szaflar na sławne ich termy ( TUTAJ). Jak dla mnie super sprawa. Po raz pierwszy korzystałam z gorących kąpieli, i bardzo mi się to spodobało. Zwłaszcza pobyt w basenie na zewnątrz, przy -10 stopniach i zalegającym śniegiem dookoła. Bajka.

 Wieczorami spacerowaliśmy po wsi, odwiedzając miejscowe restauracje. W domku natomiast oddawaliśmy się lenistwu, oglądając filmy na laptopie. Żyć, nie umierać. Cudowny czas to był, spędzony wtedy jeszcze w trójkę. 

W drodze powrotnej zahaczyliśmy jeszcze o Kraków, aby pokazać Ricie choć kilka zabytków. 
To był nasz pierwszy zimowy wyjazd. Od tamtej pory rokrocznie wyjeżdżamy zimą na narty.
 
"Miłości do gór nauczyć się nie można. Trzeba je pokochać z samego siebie."