Powrót

Wracam na stare śmieci. Odnajduję powoli swoją własną ścieżkę. Pogubiłam się tu i ówdzie, chciałam być kimś innym niż jestem. Czasem byłam zazdrosna, częściej wkurzona, a przecież złe myśli, zazdrość zatruwają duszę.

Rezygnuję z kaloshki, bo żadna ze mnie kaloshka. Zawsze byłam wążką, więc już niech tak zostanie. Kalosz to mój mąż, kocham go najbardziej na świecie. I on jest Kaloszem i tak też niech zostanie.
Chcę pisać, na pewno nie często, tylko wtedy, gdy najdzie mnie ochota, natchnienie czy jak zwał tak zwał.
W nosie mam karierę, lajki, srajki, to czy zarobię choć grosz, czy nie. Po rozwalonym mym kręgosłupie, po którym rynek pracy skurczył się prawie do zera dla mnie, natomiast czas pokazuje mi, że emerytury mieć nie będę, i że dupa blada, poszłam na kurs szycia. Dla kręgosłupa..hmmm..zabójstwo, ale wciągnęło mnie to. Igły, nitki, materiały. Sukienki, spodenki, pościele, czapy. Szycie na maszynie jak jazda autem, depniesz na gaz i jedziesz :D
Prostuję swoje życie. Tak jak prostuję mój kręgosłup.
Myślałam, że jestem taka w miarę. Ale chyba jednak tak nie jest. Lubię siebie, wiem, że jestem dobrą osobą, serce mam wielkie, ale jeśli kiełkuje czasem we mnie zazdrość - to raczej tak nie do końca jest to fajne
Bo ja chciałabym już, teraz, zaraz, dwieście srok za ogon złapać. Głupia jestem, ot co.

Także podsumowując moje bzdury tu pisane, mam zamiar tu zostać, pisać od czasu do czasu. Choćby spisać ciekawostki dla moich dzieci, tak jak pierwotny był zamiar. Bo one są najważniejsze. My jesteśmy najważniejsi. Rodzina i zdrowie. A jak kasa spłynie z nieba to też dobrze. Uwielbiam zakupy.