Jej imię brzmiało ...

ANTONINA

"Popiołem i cieniem i wspomnieniem się staniesz."

Ten wpis dedykuję mojej przyjaciółce J.S., w tym czarnym dla niej dniu ...

Pamiętam jej spracowane, pomarszczone starością dłonie. Delikatnie przesuwały koraliki różańca, a drżące usta szeptały cichutko modlitwę.

Pamiętam te iskierki radości w oczach, podczas naszych, częstych, odwiedzin. Przytulania i uściski, czułe pożegnania, jakby miały być ostatnimi. Jakby przeczuwała. Jakby wiedziała. Jej miękką skórę i zapach czuję do dziś, wystarczy zamknąć oczy.

Pamiętam wielki bochen chleba. Wypiekanego w węglowym piecu. Na rozżarzonych węglach. Gdzie ognia trzeba było pilnować, a i pogrzebaczem zamieszać. Matko, jak on pachniał. Jak on smakował. Ja, niejadek, potrafiłam zjeść cztery ogromne pajdy, i jeszcze mało mi było.

Pamiętam jej chatkę. Jak z bajki. Taka chałupinka mała, krzywa, a izdebki wielgachne. Przytulne. Jej i męża rękami wyklepane. A progi wysokie, nie dla każdego.
Pamiętam wychodek, osnuty pajęczynami. Nieodmiennie wzbudzający we mnie strach. 

Pamiętam podwórko, które sprzątać uwielbiałam. Jej miotełką zrobioną z gałęzi, przewiązaną rzemykiem.

Pamiętam wielki sad, pełen jabłoni, gruszy i śliw. A pośród nich przycupnięte ule. Brzęczenie pszczół wypełniało powietrze. Smak jej miodu też pamiętam do dziś...

Pamiętam, jak siadała na stołku przed chatką. Przysłuchiwałam się wtedy jej rozmowom z mamą moją.

ANTONINA - jedyna "babcia", jaką miałam i jaką znałam.

Starsza ją znała i kochała, mocno. Ciągle ją wspomina.

Młodsza, na pamiątkę, została nazwana jej imieniem.

"Babcia" była chrzestną mojej mamy, najbliższą przyjaciółką mojej prawdziwej babci.

Dla mnie była ona najprawdziwszą babunią.

Chrzestną Młodszej, aby tradycja nie zaginęła w rodzinie, jest moja bliska przyjaciółka Elżbieta.

"Na zdjęciach patrzymy w wieczność"